Jak to jest mieszkać
w Japonii? Postanowiłam sobie zadać to pytanie. Tylu ludzi, czy to w Internecie,
czy to tych, którzy tutaj przyjeżdżają zachwyca się tak bardzo Japonią.
Niektórzy tu mieszkają, piszą: uwielbiam Japonię”. A ja? Jaki jest mój stosunek
do tego kraju?
Mieszkać gdzieś to obracać się w świecie micro: w najbliższym
otoczeniu, pośród tego, co codzienne. Na ile moja wizja spotyka się z wizją
przyjeżdżających tutaj turystów? A z wizją tych, którzy znają Japonię tylko z
przekazów medialnych i lektur?
Chyba trzeba zacząć od tego co najzwyklejsze. Opiszę moją
drogę do pracy.
Wychodzę ze swojego apartamentowca. Jest ciężki,
przysadzisty, rozgałęziony. Gdy podjechałam pod niego po raz pierwszy
pomyślałam: okropność. Żadnego wdzięku, ba, nawet dobrze go nie widać, bo jego
macki kryją się wśród innych blisko stojących domów, zagłębiają gdzieś w
wystrzyżone w doskonały kształt żywopłoty. Kolor też nie budzi zachwytu:
żółtawobrązowa cegła – ale to pozór, to tylko tzw. licówka, okładzina. Nie ma
tu prawdziwej cegły.
Ale
wróćmy do mej drogi do pracy. Zjeżdżam windą dwa piętra – mieszkam formalnie na
trzecim, ale parter liczy się jako pierwsze. Winda przyjeżdża natychmiast,
rzadko zdarza się, żeby ktoś jeszcze ze mną nią jechał. Wysiadam, idę kawałek
zakrzywiającym się korytarzem. Na tym etapie mej wędrówki ku wyjściu spotykam
zwykle rano panie sprzątające – wszystkie kłaniają się głośnio, z uśmiechem. Żadna nie ma mniej niż
60 lat. Nie przeszkadza to, że zawsze są w dobrym humorze, mają świetne
sylwetki i piękne cery oraz fryzury. Odkłaniam się równie wyrazistym „ohayo
gozaimas” i przez szklane, otwierające się bezdotykowo drzwi wychodzę do
przedsionka. Z lewej strony jest stróżówka dozorców. Powtarza się rytuał
przywitania. Po porannej formułce – dozorca po tradycyjnym „ohayo gozaimas”
lekko unosi się z krzesła (kiedy idę z mężem wstaje całkowicie) i … już jestem na dworze. Alejką otoczoną
żywopłotem idę ku ulicy. Teraz, w maju, żywopłot kwitnie ciemnoróżowo. Jego
idealny kształt sprawia wrażenie jakiejś konstrukcji z zielono-różowej bibuły
czy też plastiku. Azalie są ładne, ale na mój gust za bardzo ujarzmione
nożycami ogrodnika. W małej uliczce czasami panuje tłok. Załadunki, wyładunki.
Nie ma chodnika więc trzeba uważać na jadące samochody. Zbliżam się do świateł.
Zwykle o tej porze, kiedy mam przekroczyć szerszą ulicę na światłach, zauważam stojący na przystanku po prawej
autobus. Mogłabym nim podjechać, ale nie ma to wielkiego sensu. Moja droga do
pracy to dwadzieścia minut spaceru spokojnymi w większości ulicami. Po co
wydawać dwieście jenów, wlec się w żółwim tempie a potem i tak jeszcze maszerować
pieszo. Należę do nielicznej grupy szczęśliwców, którzy mogą chadzać do pracy
na własnych nogach. Gdy zapala się zielone światło - ruszam. Drogę przecinają
mi malowniczo poubierani budowlańcy – wyglądają jak przybysze z kosmosu – w
kombinezonach, kaskach, z mnóstwem narzędzi uwieszonych u pasa. Są tutaj stale,
bo na głównej ulicy trwa budowa podziemnej autostrady. Dziwne konstrukcje,
jakie ustawiono na środku, pomiędzy dwoma pasami ruchu mają zmniejszać hałas, jaki wydają urządzenia używane do budowy.
Skręcam w małą uliczkę, gdzie zaparkowane są rowery i
motocykle. Po lewej jest mały domek, przed nim mnóstwo doniczek z kwiatami.
Potem nieco szersza ulica. Tutaj są małe domki jednorodzinne oraz średniej
wielkości biurowce. Przy jednym z domków stoi samochód wciśnięty, wpasowany w
konstrukcję domku. Widziałam budowę tego domu od początku – to znaczy najpierw
zburzony został stary, zza płachty można było dostrzec jakieś wiórki z blachy i
odrobinę gruzu. Potem przez kilka dni było tam puste pole i kilka tygodni
później – już stał nowy, malutki domek. Trudno było uwierzyć, ze można zbudować
dom na tak małej powierzchni.
Znowu dochodzę do szerokiej arterii, czekam długo na
światłach. Obok mnie z jednej i drugiej strony rower. Na jednym z nich na
siedzeniach przyczepionych do roweru z przodu i z tyłu Japonka wiezie dwoje
dzieci. Na głowie ma kapelusz, który
dokładnie chroni ją przed jakimkolwiek promieniem słońca. Na rękach ma
rękawiczki. Maseczka na twarzy zabezpiecza przed pyłkami roślin. Zapewne cierpi
ona na uczulenie, jak większość ludzi w Tokio. Przybysze nabawiają się
uczulenia około pięć lat po zamieszkaniu tutaj. Dzieci mają na głowach kaski.
Przemykam między rowerami na drugą stronę ulicy. Teraz moja
droga do pracy biegnie wzdłuż rzeczki Meguro. To właściwie obudowany betonem
ściek. Po obu jego stronach rosną dorodne okazy japońskiej wiśni, która zwykle
kwitnie około kwietnia wywołując entuzjazm Japończyków i cudzoziemców. Teraz
jednak drzewa mają już w pełni rozwinięte liście. Akurat dzisiaj rzeczka
cuchnie niesamowicie. Jej woda zmienia kolor bardzo często, ale rzadko
przypomina wodę. Na ogół kolor jej jest popielaty albo białawy. Dzisiaj widać
jakieś kożuchy. Pewnie wlano tam czegoś, co ma neutralizować ścieki. No cóż,
trudno dziś będzie czerpać przyjemność ze spaceru wzdłuż rzeki. Przez chwilę
moje nozdrza atakuje okropny smród dochodzący od bazy taksówek. Nie wiem, co za
substancję chemiczną używają tam i do czego, ale jest to zapach jeszcze gorszy
niż ściek-rzeka. Przyspieszam kroku. Dochodzę do centrum komunalnego, przy
którym często o tej porze rano stoi już mnóstwo rowerów. W tym centrum odbywają
się różne zajęcia, jest punkt krawiecki dla mieszkańców dzielnicy oraz sklep z
artykułami „z odzysku”. Każdy może przynieść tam i zostawić za darmo swoje
rzeczy, które są potem sprzedawane za śmiesznie niską cenę. Chętnych jest dużo.
Są tam głównie różne bibeloty, ceramika, stare ubrania, pasy obi, kimona. Dobre
miejsce, żeby dokupić brakującą łyżeczkę
albo talerzyk. Z garażu wyjeżdża właśnie samochód transportujący osoby
niepełnosprawne na zajęcia. Teraz moja droga prowadzi przez niewielki park obok
spalarni śmieci. Spalarnię tą zwiedzałam, to osobny, bardzo ciekawy temat. Jej
dyrekcja ma obowiązek utrzymywać okalający spalarnię park. W parku jest duża
trawiasta przestrzeń z klombem, na którym pracownicy spalarni zmieniają kwiaty
w zależności od pory roku. Jest też w parku kran z wodą i porządna toaleta.
Korzystają z niej często kierowcy taksówek, których trasa wypadła akurat tędy. W parku również jest trochę wiśni japońskich,
po japońsku „sakura”. Z oddali dochodzą hałasy z pobliskiej szkoły. Na ulicy
stoją matki ze swymi pociechami w wieku przedszkolnym, które odprowadzają
dzieci do działającego tu punktu przedszkolnego. Szczęśliwe! Nie jest łatwo
dostać państwowe przedszkole dla dziecka w Tokio!
Mijam nie wyróżniający się niczym budynek z kilkoma
mieszkaniami. Jest tam ponoć dom uciech. Brak jednak oficjalnego szyldu
reklamującego rozrywkę. Wiem o tym z szeptów i nasłuchów. Czasami pod domem tym
stoją eleganckie samochody. Wszystkie okna tego domu są zasłonięte i ani w
dzień, ani wtedy, gdy już jest ciemno nic nie widać. Dalej jeszcze mały domek
jednorodzinny z całkowicie oszkloną werandą na poziomie ulicy – w środku widzę
porcelanowego psa mającego pilnować domu. Wchodzę na uliczkę, gdzie jest moje
biuro. Po prawej i lewej – worki z butelkami. No tak, dzisiaj czwartek, „dzień
butelki”. Każdego dnia zbierane są innego rodzaju śmieci. Najgorzej jest wtedy,
gdy są to śmieci zwykłe. W workach foliowych mieszkańcy wystawiają wtedy różne
resztki zawierające odpadki jedzenia. Worki foliowe układane są pod dużymi
kolorowymi siatkami. Często olbrzymie gawronowate ptaki włamują się pod siatkę
i rozrzucają odpadki poszukując lepszych kąsków. Te ptaki to „karase” – mają
wielkie dzioby, są czarne, przypominają kruki. Nie boją się ludzi i czasami
zdarza się, że atakują. Wydają też złowrogie dźwięki. Przypomina się Hitchkok i
jego film „Ptaki”.
To już koniec mojej drogi do pracy. Pobieram klucz i
zagłębiam się w ciasną ciemność. Z mojego biurowego okna widzę szary betonowy
mur. Przed oknem mam wylot klimatyzacji z budynku. W upał raz włączam, raz
wyłączam klimatyzację, gdyż klimatyzator jest stanowczo za duży jak na tak małe
pomieszczenie i po prostu wieje mi w szyję. Trudno otworzyć okno, gdyż wtedy
oddycha się wyziewami z klimatyzatorów budynku.
Zza szarego betonowego muru widać dom sąsiada. Szyby są tam matowe. Nic
przez nie widać. Ja też mam żaluzje.
Mogę je zasłonić i całkiem odizolować się od świata zewnętrznego. Rozkosz mieszkania w metropolii Tokio.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz